پیروزی، رؤیا نیست

تهران- ایرنا- روزنامه جام‌جم در یادداشتی نوشت: صعود برزیلی ایران نشان می‌دهد اقتدار توهم نیست و لذت‌بخش است و منافاتی با مشکلات ندارد. در ادامه یادداشت ۹ بهمن روزنامه جام جم به قلم میثم امیری می‌خوانیم: شبکه یک هک شد؛ تشخیص هکر رجوی‌پرست درست بود؛ در تصویری که پخش کردند پرچم ایران جایی نداشت؛ جای پرچم در آزادی بود و در دستان سامان قدوس می‌رقصید؛ متولد سوئد که حتی برای تیم‌ملی آن کشور هم به میدان رفته بود. امروز پرچم در دست او و نام او در دل ایران است. صفحه تلویزیون را می‌شود هک کرد؛ تاریخ و پرچم و کشور را نه. در ادامه یادداشت ۹ بهمن روزنامه جام جم به قلم میثم امیری می‌خوانیم:اعضای گروه رجوی هنوز در فکر ترورهای دهه ۶۰ هستند. با هک نمی‌توان به جایی رسید همان‌طور که ترور نمی‌تواند گرهی را باز کند. برد واقعی با هک به دست نمی‌آید، از دل زندگی می‌جوشد و می‌ماند؛ مثل برد تیم‌ملی. برای هک روز بدی را انتخاب کردند؛ پیروزی واقعی در برابر تلاش مصنوعی. آنها اگر پرچم عراق بعثی را روی صفحه می‌انداختند جای تعجب نبود؛ همان‌طور که دیدار با صدام وقتی اتفاق افتاد که بمباران گسترده شیمیایی بعثی‌ها به صغیر و کبیر رحم نکرد و هزاران ایرانی و عراقی را ترور کرد. جام‌جهانی برای هرکس جوری معنا می‌شود؛ روزی که رجوی به دیدار صدام شتافت، روز صعود آنها به جام‌جهانی خیانت بود. صعود برزیلی ایران نشان می‌دهد اقتدار توهم نیست و لذت‌بخش است و منافاتی با مشکلات ندارد. دو روز پیش بود که سخنگوی دولت گفت پاداش‌های معوق بازیکنان تیم‌ملی تسویه خواهدشد. پس تحریم و مشکلات ارزی گریبان تیم‌ملی فوتبال را هم گرفته‌است اما با این حال پیروزی، رؤیا نیست. ما اولین تیم آسیایی هستیم که از دل رقابت‌ها مجوز حضور در جام‌جهانی را یافته‌ایم. قطر میزبان مسابقات است و سال‌هاست بدون داشته انسانی و با پول منابع طبیعی‌اش در حال خریدن فوتبال است. تیم‌های انگلیسی را که تحت سیطره قطری‌ها هستند، به یاد بیاورید. ارزش آدمی اما به تلاش اوست؛ این شیرین‌تر است. تیم ایران با راه میانبر یا دوپینگ به جام‌جهانی نرسید. می‌گویند با فوتبال می‌شود رنگ شب را کنار زد و با سپیده صبح جشن گرفت. تاریخ فوتبال پر است از لحظاتی که مردم یک کشور در انبوه مشکلات با برد تیم‌ملی کشورشان به خیابان‌ها ریختند و شادی کردند و برای یک روز مشکلات را از یاد بردند. اما برد تیم‌ملی ایران نباید به این خوشی یکروزه محدود باشد. تیم فوتبال ایران می‌تواند به تیم ایران یاد بدهد فرصتی برای باختن نیست؛ باید برد. گاهی راهی جز بردن نیست. تیم ایران در وین نمی‌تواند به تیم ایران در آزادی نگاه نکند. قبول که قواعد سخت‌تر و رقیب‌ خدعه‌کار است اما راه بسته نیست و آن طرف هنوز به پیروزی دست نیافته‌است؛ آمریکا هنوز مجوز حضور در جام‌جهانی را نیافته. به علاوه این تصور خطاست که تیم ایران در وین برای توافق نکردن رفته‌است. اگر بنا بر توافق‌نکردن بود، نیازی به مذاکره‌کردن هم نبود. اگر نیازی به بازی کردن نباشد، پیروزی بی‌معناست. تیم فوتبال کار را زودتر از موعد انجام داد. نگذاشت کار به روزهای سخت و اما و اگر بکشد. نگذاشت کار به وقت اضافه و تصمیم داورها و ویدئو چک و هیات ژوری بکشد. در دنیای پر از بی‌عدالتی برای پیروز شدن باید اندکی قوی‌تر بود. ما منتظر این سیاست هستیم؛ سیاستی که کار را زودتر انجام بدهد. تیم‌ملی ایران به بچه‌های ایرانی خارج از کشور توجه نشان داده‌است. در این تیم، کسانی بازی می‌کنند که در ایران بزرگ نشده‌اند یا نتیجه فوتبال ما نیستند اما ایرانی هستند و می‌توانند در ترکیب ۱۱نفره ما جوری بازی کنند که نتوانیم آنها را از فوتبالیست‌های داخل ایران تفکیک کنیم. این معجزه را باید در علم، دانش، کارآفرینی و فرهنگ هم به کار گرفت. این سرزمین فرزندانی دارد که می‌توانند کولاک کنند. اگر بچه‌های ایرانی مقیم فرنگ نمی‌بودند، برد هم این قدر راحت در دسترس نبود؛ می‌توان به آنها اعتماد کرد. آنها نوعا این پرچم را دوست دارند. برد تیم‌ملی نشان می‌دهد نباید اسیر هجمه‌ها شد. باید با حفظ خونسردی پیش رفت. چشم بازیکنان نباید با هیاهوی رسانه‌ها از هدف پرت شود. آنها باید به زمین بازی و حریف‌شان نگاه کنند. رسانه‌ها در این یک هفته با انواع عملیات‌ روانی سعی کردند راه صعود را ببندند. آنها درباره حضور زنان در ورزشگاه و درباره حواشی حضور بعضی از بازیکنان خبرسازی می‌کردند اما تیم راهش را گم نکرد و به مسیر طولانی فکر کرد که در این دو سال پیموده‌است. و در آخر به قول سرمربی: ما لیاقت پیروزی را داشتیم.